Lieve N.
Of moet ik zeggen beste
Al weet ik nu niet meer heel zeker
of jij nog die beste bent
Tis nu alweer een eeuwigheid geleden
dat ik jou schuchter aansprak
op cafe.
Al mijn beetjes hoop en moed bijeen verzameld
In de hoop dat jij mijn hartsvriendin wou zijn
En door het lawaai, de rook en door Nirvana heen
Herinner ik mij wat ik toen zei
Lieve N. je was altijd al mooier
Was ik nu maar een beetje zoals jij
Zelfs je tranen van verdriet vloeiden met stijl
En elke man ging in ons stamcafe zo voor de bijl terwijl
Ik stilletjes achter een pilaar bleef staan
En terwijl iedereen al zat was
Dronk ik water van de kraan
Beste N.
heb nooit meer iets vernomen
Geen antwoord kwam er op de brieven die ik schreef
Denk nog altijd aan die foto die je nam
al was die raar
Met mijn armen in de lucht
En twee bosjes okselhaar
Lieve N. ik kan de tijd niet keren
Ik wil je zeggen dat ik je echt wel mis
Je was mijn hartsvriendin het meisje uit de boekjes
Die gewoon uit het zicht verdween
Die gewoon uit het zicht verdween.
Wees maar onvindbaar want dat doet minder pijn
Hoe verder weg hoe minder erg verloren
Ik luister geen Nirvana meer en drink nog steeds geen wijn
Ik luister geen Nirvana meer en drink nog steeds geen wijn
maar mijn oksels zijn nu wel geschoren
maar mijn oksels zijn nu wel geschoren
okselhaar
ik mis haar
okselhaar
ik mis haar
tekst en muziek Femke Bauwens
klein-nood 
Treffend, weer al eens. Doet me denken aan: “Het missen van de levenden is alsnog moeilijker dan diegene die van ons gegaan zijn. ‘De mogelijkheid dat…’ is niet verdwenen en kan blijvend knagen.”
LikeGeliked door 1 persoon